Michał Okurzały - ur. 1919 na Podolu. W 1940r. wcielony do Armii Czerwonej; po ataku Niemiec na ZSRR - ze względu na polskie pochodzenie - skierowany do batalionu pracy. W 1943 r. wstąpił do Wojska Polskiego formowanego w Sielcach nad Oką. Uczestnik Bitwy pod Lenino i walk o przyczółki pod Dęblinem i Puławami. Poległ w okolicach wsi Głusiec 02.08.1944 r.

W nocy z 1 na 2 sierpnia 1944 r. jednostki 1 Armii Wojska Polskiego podjęły ponowną próbę sforsowania Wisły i uchwycenia przyczółka w okolicach Dęblina i Puław. Nad ranem żołnierze 2 batalionu 2 pułku 1 Dywizji Piechoty uchwycili przyczółek w okolicach miejscowości Głusiec. Silny ogień artylerii niemieckiej skierowany na przeprawy pontonowe na rzece uniemożliwił desant kolejnym polskim jednostkom i wzmocnienie sił na nowo utworzonym przyczółku. O godzinie 9:00 wojska niemieckie przystąpiły do kontrataku spychając ofiarnie walczących obrońców w kierunku Wisły. Próbę wycofania się na wschodni brzeg wspierały ogniem baterie armat 76mm kierowane przez radiotelegrafistę kompanii łączności szer. Michała Okurzałego. O godzinie 11:50 - w obliczu śmierci reszty obrońców - skierował ostatecznie ogień własnej artylerii na swoją pozycję, nadając ostatni komunikat radiowy: „Niemcy wychodzą na brzeg. Dajcie ogień artylerii na sam brzeg. Dajcie ogień artylerii na sam brzeg. Bijcie na mnie. Naszych już tu nie ma”[1].

Michał Okurzały miał 25 lat. Pośmiertnie został odznaczony Krzyżem Walecznych.

 Pomnik szer. Michała Okurzałego w miejscowości Zajezierze koło Dęblina

Tablica z inskrypcją na pomniku